In mijn vorige post over racisme heb ik racisme en discriminatie op één hoop gegooid. Ik heb me afgevraagd of ik daar goed aan deed. Eigenlijk wel, racisme wordt rassendiscriminatie genoemd, is één discriminatie naast vele andere. Of zouden mensen van een ander ras nu nog bozer zijn omdat ik hen op één hoop gooi met Down-patiënten en mensen die obees zijn, onder het motto ‘mijn discriminatie is beter dan de uwe’?
Een aflevering van Fawlty Towers wordt offline gehaald omdat in Amerika een politieagent een zwarte man vermoordt. Het blijft te gek voor woorden, maar inmiddels staat ze terug online blijkbaar. John Cleese diende via zijn Twitter-account uit te leggen dat het personage van de majoor en de taal die hij gebruikt antiracistisch bedoeld waren en niet pro-racistisch. Ironie, ooit van gehoord iemand? In elk geval, er zal een verduidelijkende tekst aan de aflevering worden toegevoegd. Zoals men ook heeft gedaan, of nog doet, of ooit heeft gedaan – ik weet het niet want ik luister zelden of nooit radio – met de liedjes van Michael Jackson.
Beste luisteraars, u hoorde Smooth Criminal van Michael Jackson. En dan de snel uitgesproken toevoeging ‘Wijlen Michael Jackson was waarschijnlijk een pedofiel.’ Uitgesproken op het tempo van ‘Geld lenen kost ook geld’.
En wat hebben die arme Boudewijn en Wilfried Martens eigenlijk misdaan? Er is veel domheid in de wereld en daarom moeten we onze geschiedenis blijven onderwijzen in plaats van ze weg te stoppen.
En we moeten in de Nederlandse les terug goeie teksten aanbieden zodat de kids van tegenwoordig weten wat begrippen als ironie, sarcasme, cynisme, satire, parodie, persiflage, pastiche, pistache, vanille en stracciatella precies betekenen.
Alles begint natuurlijk met redelijkheid, begrip kunnen tonen voor visies en meningen, ook al staan die haaks op de uwe, in plaats van alles meteen weg te wuiven, weg te lachen, weg te schreeuwen, weg te vechten, weg te vernielen.
Uiteindelijk moet wie volhardt in onredelijkheid, trots is op zijn domheid en dat uitwerkt op anderen er onverbiddelijk uit. Ik ben voorstander van een strikt en ondubbelzinnig repressief beleid jegens zij die kansen krijgen en nog eens kansen en nog eens herkansingen en nog, maar die moedwillig en met een kwaadaardige grijns de nek omwringen. Ongeacht kleur, ras of geslacht of wat dan ook.
Heb je een mand met appels en je laat die ene rottende appel liggen tussen de goede appels, dan breidt de rottigheid van die ene zich uit naar de omliggende appels. Dus moet er aan die ene rottende tijdig aandacht besteed worden. Je vist hem uit de mand en geeft hem de nodige zorg door voorzichtig het rot plekje eruit te snijden. Keert de rottigheid terug of is die in een te ver stadium gevorderd, dan zit er niets anders op dan de appel onverbiddelijk in de vuilniszak te kieperen. Jammer van het geld, jammer van de moeite, maar wat moet dat moet. De vuilniszak zet je dan best buiten om geen stankoverlast te creëren.
Urbanus zat blijkbaar in een duidingsprogramma op Canvas om iets te zeggen over racisme. Ik heb het niet gezien, maar achteraf was er nogal wat kritiek, las ik. Sommigen vroegen zich af of een oude, blanke, Westerse man wel het recht en de kennis heeft om iets zinvols over racisme te zeggen. Zij die de vraag stelden waren zich allicht niet bewust van het racistische karakter ervan.
Ik gebruik heel vaak het woord ‘allicht’ en zelden het woord ‘wellicht’. In de vorige alinea ware ‘wellicht’ wellicht beter geweest dan ‘allicht’. Ik moet wellicht af en toe eens ‘wellicht’ gebruiken waar ik ‘allicht’ gebruik. Ik moet hier in de toekomst op letten. De toekomst is al begonnen.
Dat Urbanus-gedoe doet mij denken aan Lukas Vander Taelen, gewezen zanger van Lavvi Ebbel, gewezen Groen!-politicus, linkse rakker bij excellence, die op een dag niet meer kon zwijgen omdat hij zijn geliefde Brussel zag verloederen dat het niet mooi meer was en een ongewenste vreemdeling werd in zijn eigen stad, zijn eigen straat. Dit artikel dateert van meer dan tien jaar geleden trouwens.
Er zijn moordenaars van wie justitie weet dat ze terug zullen moorden als ze vrijkomen, verkrachters van wie men weet dat ze opnieuw zullen verkrachten. De maatschappij moet tegen dat soort recidivisten beschermd worden en als dat drastisch moet, dan moet dat maar zo. Ik wil in de vorige zin het woord ‘maatschappij’ vervangen door het woord ‘mensen’, want ‘de maatschappij’ bestaat niet. ‘Maatschappij’ is een afstandelijke en redelijk gevoelloze benaming voor een verzameling van menselijke wezens, elk met hun eigen identiteit, hun eigen kloppend hart, dat als het niet meer klopt nooit meer opnieuw in gang kan worden gezet. En als het heel erg wordt geschonden, bestaat er een kans dat het nooit meer herstelt. Om nog niet te spreken over de schade die wordt aangebracht bij de mensen in de naaste omgeving. Om die reden zijn voor het ergste schorremorrie wat mij betreft geen meer gepaste straffen mogelijk dan de allerzwaarste. Opnieuw ongeacht kleur, ras, status, geslacht enzovoort.
En ik weet wel dat factoren als een ongelukkige jeugd, een gewelddadige vader, een liefdeloze moeder, gepest worden op school et cetera een rol kunnen spelen in de negatieve ontwikkeling van iemand, maar er zijn ook legio voorbeelden van mensen die van al de sores die ze in hun kindertijd hebben meegemaakt geen nadeel ondervinden. Laten we dus ophouden met die advocaten- en sociaal assistentenpraat waarmee men zelfs de meest duivelse duivel als een engeltje tracht voor te stellen.
Weblog van Philip Hoorne 