Op zaterdag 8 augustus wordt de Primavera verreden. Primavera betekent lente. Het is de bijnaam van de wielerklassieker Milaan-San Remo, die door de alom gekende toestanden dit jaar een seizoen later wordt betwist. Milaan-San Remo is één van de vijf wielermonumenten. De andere vier zijn de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van Lombardije. Rik Van Looy, Eddy Merckx en Roger De Vlaeminck zijn de enige renners die erin slaagden ze alle vijf te winnen. Philippe Gilbert won er vier, alleen Milaan-San Remo ontbreekt. Alle ogen zijn zaterdag op hem gericht. Iedere renner in het peloton weet dat Gilbert in de herfst van zijn rijkelijk gestoffeerde wielercarrière nog maar één doel heeft en dat is het vijfde monument aan zijn palmares toevoegen. Van het vierde monument dat hij won, de Ronde van Vlaanderen 2017 in de trui van Belgisch kampioen, is een kunstfoto te vinden in de catalogus van de Werk aan de Muur-winkel Studio Koers.
Tom Boonen noemde Milaan-San Remo ooit de saaiste koers van het jaar. Het is met zijn bijna 300 km de langste eendagswedstrijd, maar meestal begint het vuurwerk pas in de aanloop naar de laatste helling, de Poggio, waar we bij manier de spreken de finish al kunnen ruiken. Na de top van de Poggio volgt een technische afzink. De laatste 2,3 kilometer zijn vlak. Voor wie boven op de Poggio nog een kans heeft om te winnen, komt het eropaan om hoofd en benen zo perfect mogelijk met elkaar te laten samenwerken. Vlammen, ja, maar ook de tegenstanders, als die nog in de buurt zijn, taxeren en genoeg sparen voor een eindschot. Voor de renners die na de Poggio nog winstkansen hebben, is het slot van Milaan-San Remo hyperenerverend. De Primavera is onvoorspelbaar. Winnen is geen plannetje dat je vooraf uittekent en vervolgens uitvoert. Het gaat om de sterkste zijn, én de slimste.
Sterk zijn, slim zijn, het typeert Philippe Gilbert ten voeten uit. Maar alles moet nog eens meezitten ook. Ik durf er gewoonweg niet aan denken dat Philippe Gilbert zaterdag juichend over de meet bolt. Dat zou waarlijk een kers zijn waar die grote, heerlijke taart helemaal onder bezwijkt. De laatste echte Belg die Milaan-San Remo won is de nog altijd tot veler verbeelding sprekende schone coureur Fons De Wolf, hier op 21 maart 1981 solo op weg naar zijn overwinning in deze mythische klassieker.
Met de verstoorde wielerkalender van dit jaar is alles mogelijk. Welke toppers zijn tijdens de coronamaanden blijven trainen als gek? Wie heeft het ietwat kalmer aan gedaan en zal daar straks de prijs voor betalen? Wat wordt de tactiek van Gilbert en zijn ploeg? Wordt het een harde koers of wordt het op een aangepast parcours slenteren tot aan de voet van de Poggio? Welke rol speelt de hitte? Afwachten maar of de achtste van de achtste van het jaar twintig twintig een dag wordt om in kapitalen in de annalen van het grote wielerboek bij te schrijven. Allez Phil!
Weblog van Philip Hoorne 