Bondscoach Hoorne roept Eden Hazard niet langer op voor de nationale ploeg

Slaakt u ook een zucht telkens u de naam hoort van de Rode Duivel met de forse derrière Eden Hazard? Ik heb het opgezocht: tussen 1 december 2020 en 7 januari 2021 zijn op de website van Het Laatste Nieuws 52 berichten verschenen waarin de naam van de hamburger op noppen wordt genoemd. Die zullen ook wel allemaal in de papieren krant hebben gestaan. En wis en zeker werden haast al die ‘nieuwtjes’ ook gebracht in de nieuwsuitzendingen van VTM, de televisiezender gelieerd aan Het Laatste Nieuws.

‘Eden Hazard traint weer’, ‘Hazard scoort geweldig doelpunt op training’, ‘Hazard wordt 30 jaar’, ‘Eden Hazard heeft deze ochtend zijn voorhuid te hard geschrobd en die is beginnen bloeden’, ‘Eden Hazard in quarantaine’, ‘Eden Hazard uit quarantaine’, ‘De nieuwjaarswensen van Eden Hazard’, ‘De voorhuid van Hazard is bijna genezen’, ‘Zidane ziet Hazard groeien’, ‘Zidane: “Hazard zal minuten krijgen tegen Elche”‘, ‘Roberto Martinez: “Het wordt een bijzonder jaar voor Eden Hazard”‘, ‘Clubdokter Real: “Voorhuid Hazard eindelijk geheeld.”‘ et cetera et cetera. Ad infinitum.

Eden Hazard is iemand van wie ik zou kunnen houden. Hij heeft weinig kapsones, schermt zijn privéleven af voor de buitenwereld en is een pleintjesvoetballer gebleven, voor wie het schijnbaar geen verschil maakt of hij op het veld van Bernabeu staat of op een akker ergens in de buurt van Tubize. Vreemd genoeg is het net dat laatste dat mij ergert. Die hamburger destijds in Brussel, dat was niet oké, maar ja, het was Hazard, in die tijd nog een puber en de chouchou in wording van de Belgische voetbalfans. Velen vonden dat hamburgerincident cool. Ik niet. Het getuigde van weinig respect tegenover het team. Je mag jezelf niet langer als een pleintjesvoetballer zien, hoe charmant die gedachte ook lijkt, als je bij een topclub speelt en de kleuren van je land verdedigt.

Toen Hazard na zijn transfer van Chelsea naar Real Madrid werd voorgesteld aan het Spaanse publiek, jongleerde hij wat met een bal. Het was Jan Mulder die terecht opmerkte dat het een gemiste kans was na te laten de Spaanse fans toe te spreken in hun eigen taal. Twee eenvoudige zinnetjes, vooraf van buiten geleerd, een paar keer Hola zeggen en nog enkele woordjes erbovenop en hij had de Madrileense harten in zijn zak. Maar iets instuderen is totaal on-Hazard, daar houdt hij zich niet mee bezig. Hazard is Mister Laid Back. Zijn tronie staat permanent in de No Stress-modus. Hazard is een knulletje dat wil meespelen in de grotemensenwereld, maar smeekt om toch alsjeblieft dat knulletje te mogen blijven. Ik zou dit tof moeten vinden, maar ik kan het niet. Winnen of verliezen, het maakt Hazard weinig uit, voetballen wil hij, voor een bussel prei of voor een wereldbeker, maakt niks uit. Hazard speelt voetbal in zijn luchtbel. Een vrijbuiter, ook dat zou mij sympathiek moeten zijn, maar ik kan die sympathie niet opbrengen, nogmaals sorry. Eden Hazard is zo’n jongen die op zijn rapport de vermelding ‘Kan beter!’ kreeg. ‘Als Eden zijn best doet, kan hij de bal ver schoppen’, zoiets. Eden Hazard zal nooit de status bereiken van generatiegenoten Messi laat staan Cristiano, zelfs niet van een Lewandowski, een Kane of een Thomas Müller. Maar dat zal hem braadworst wezen.

Eden Hazard vertraagt het spel. Als hij de bal krijgt toegespeeld, zegt een stemmetje in zijn hoofd: “Je bent een pleintjesvoetballer, n’oubliez pas, mec, en wel een hele goeie, toon wat je kan.” Iedereen die ooit op een pleintje heeft geshot, weet dat de beste spelertjes het liefst van al de bal de hele tijd aan de eigen voet willen houden. Ze nemen de bal aan van de keeper en dribbelen het hele veld over, wanen zich een eenmansploeg. Geen ploegmaat die protesteert, want zo’n gastjes zijn op die leeftijd ook vaak echt een eenmansploeg. Maar als je door voortdurende selectie uiteindelijk terechtkomt tussen kerels die ook steengoed kunnen ballen, dan wordt het een ander verhaal. Als Hazard de bal krijgt toegespeeld, dan staat hij even stil en maakt vervolgens een actie. Soms lukt die, soms lukt die niet. De bal in één tijd naar een ploegmaat spelen, vindt hij eigenlijk een beetje te min, want hij staat in zijn hoofd nog altijd op een pleintje, waar de omstaanders hem bewonderend aankijken en verwachten dat hij en hij alleen iets fraais doet met dat lederen ding.

Was ik Roberto Martinez, ik riep Eden Hazard niet meer op voor de nationale ploeg. We hebben De Bruyne, Mertens, Vanaken en nog een aantal kleppers die kunnen bewijzen dat we Hazard, hoe goed hij ook moge zijn, eigenlijk niet nodig hebben om successen te boeken. De Bruyne wordt een betere Rode Duivel als Eden Hazard niet op het veld staat, dus waarom zou je die winst opofferen als je bovendien in de plaats van Hazard een andere speler kunt zetten. Zonder Hazard worden we misschien Europees kampioen, net zoals Frankrijk wereldkampioen is geworden zonder Benzema.

(Naschrift: Deze namiddag (8/1/2021) alweer drie nieuwe berichten over Hazard: ‘Dropt Real-coach Zidane Hazard tegen Osasuna in de basis? “Ik los niets”‘, ‘Hazard in de handen van Zidane en Filomena: Rode Duivel blijft chouchou van Real-coach, maar die moet fair handelen tegenover de rest’ en ‘Hazard en co vast in vliegtuig op besneeuwde startbaan’.)

Advertentie