Toen ik onlangs luisterde naar een schijfje met de grootste hits van The Human League bedacht ik ineens dat ik nog nooit een documentaire zag over de groep. Die zouden er vast wel zijn. Zo is dat. Kan ook moeilijk anders, hun LP Dare is een van de meest gerenommeerde albums van de jaren ’80.
Er zijn twee Human League’s: die van voor de komst van de zangeressen en die van erna. De band werd pas echt succesvol met de dames erbij, een beetje een Fleetwood Mac-story. De aanwerving van Susan en Joanne is een bijzonder verhaal. Frontman Phil schuimde de discotheken af. In een club in Sheffield zag hij twee vriendinnetjes dansen en hij wist: zij zijn het. Susan en Joanne waren evenwel minderjarige schoolmeisjes. Het had wat voeten in de aarde om de ouders ervan te overtuigen hen tot de band toe te laten.
The Human League is zo’n groep waarvan je je voortdurend bewust bent dat je die luidens de hogere muziekwetenschap een beetje goed, maar niet heel erg goed mag vinden. Maar daar veeg ik mijn reet aan. Steek jullie Cave, Clapton, Cohen en consorten daar waar het zonlicht niet schijnt, denk ik dan. Ik vind The Human League fantastisch, ondanks de niet altijd hoogstaande teksten met hier en daar een quote om te onthouden.
Years have gone on in between
But all I knew at seventeen
Is all I know now
Through times of joy and suffering
The music flavours everything
That’s all I know now
===================
Weblog van Philip Hoorne 