Garageland

In de begingeneriek van de serie 1985, die momenteel loopt op één, zie je een rij LP’s die in het midden uit elkaar is gevallen, zodat de hoes van London Calling van The Clash duidelijk in beeld wordt gebracht.

Ik heb het hier al vaker gehad over de muziek van The Clash, die tijdens mijn jaren in het hoger middelbaar onderwijs prominent aanwezig was, over de dubbel-LP London Calling, over de driedubbel-LP Sandinista! Die laatste titel zegt genoeg. The Clash ontpopte zich van een recht-voor-de-raapse punkrockband tot een band met een politieke missie.

Niet mijn cup of tea, dat laatste. Muziek hoeft bij voorkeur niet politiek beladen te zijn, zeker niet als dat ten koste gaat van de muziek. Als teksten belangrijker worden dan noten, dan is dat volgens mij geen goede zaak. Daarom heb ik ook een hekel aan de meeste singer-songwriters, die tokkelend op hun gitaar een narratief brengen. Als ik me wil verdiepen in een politiek item of in wat dan ook, dan zijn daar andere bronnen voor.

Muziek moet in de eerste plaats ontspanning zijn, fun, net zoals poëzie overigens. De kunsten dienen net om even de grote boze buitenwereld met zijn Poetins en zijn fake news en zijn schandalitis en alles wat not right is en dat vermoedelijk voor altijd zal blijven even te vergeten.

Waar wil ik naartoe? Ook al zat dat politieke kantje er van in het begin al enigszins aan, de beste plaats van The Clash is ongetwijfeld hun titelloos debuut. Op één na allemaal korte, krachtige, strakke songs. Veel popcritici hebben die plaat met lof overladen. Vooral Career Opportunities, dat minder dan twee minuten duurt, werd geprezen.

Ik kies voor het laatste nummer van kant 2, Garageland, een waardige afsluiter.

===================

Advertentie