Ik heb Ace Of Base nooit echt gepruimd. Popgroepje uit Zweden. Twee jongens en twee meisjes, een blonde en een donkerharige. Hoeveel meer moeite kun je doen om uit te stralen dat je de volgende ABBA wilt worden? Ze hadden het misschien op hun voorhoofden kunnen laten tatoeëren.
Hits waar ik het koud noch warm van kreeg zoals ‘All That She Wants’, ‘Happy Nation’, ‘Don’t Turn Around’ en het betere ‘The Sign’, gepresenteerd in clips die een soort je-ne-sais-quoi moesten uitstralen en me net daardoor eveneens Scandinavisch koud lieten.
Tot ze in 1998 met dit kwamen. Een heerlijke meezinger die er vanaf de eerste noot recht op is, met een weliswaar te lange outro en wederom een stomme videoclip, maar toen ik ‘Life Is A Flower’ voor het eerst hoorde, was ik meteen dol op dat refrein.
25 jaar later kweel ik nog altijd luidkeels mee: We live in a free world / I whistle down the wind / Carry on smiling / And the world will smile with you / Life is a flower / So precious in your hand / Carry on smiling / And the world will smile with you.
Belachelijk softe tekst eigenlijk. Als ik botoxgewijs een eeuwige glimlach op mijn facie laat betonneren, dan zal de wereld niet met me meelachen. Me uitlachen, dat wel. Maar de melodie werkt aanstekelijk. Soms is er niet meer nodig voor een goede popsong dan een aardig riedeltje.
===================
Weblog van Philip Hoorne 