Dreigementen, da’s van het lelijkste wat er bestaat. Het vergt veel moed om aan dreigementen te weerstaan, zeker als die ernstig zijn en een kwestie van leven en dood. Chantage is verfoeilijk, zowel materiële als emotionele chantage.
Stel dat een asielaanvrager een ambtenaar gijzelt en dreigt om die om te brengen als zijn aanvraag niet wordt ingewilligd. Zouden we dat sympathiek vinden? Ik niet en ik hoop u ook niet.
Wat honger- en dorststakers doen is in feite hetzelfde. Toegeven aan hun eisen, een collectieve regularisatie van 400 personen, is de rechtsstaat ondermijnen. Het is nogal logisch dat een staatssecretaris daar niet in meegaat.
Indien hij wel toegeeft, hoe zou dat dan aanvoelen voor asielzoekers met meer gezond verstand, die de wettelijke procedures volgen, zich niet bedienen van chantage en eveneens ongeduldig wachten op een beslissing in hun dossier?
We moeten er alles aan doen om die wanhopige mensen in leven te houden en eenmaal ze er bovenop zijn hen inpeperen dat België een rechtsstaat is, dat hier regels gelden waaraan iedere inwoner van het land zich moet houden.
Ik vraag me af wie, welke organisaties, die mensen aanzetten tot een hongerstaking? Als er iemand overlijdt, dragen zij de meeste schuld.
Kijk aan, nog meer dreigementen, maar van een andere orde. Uit de hele situatie politiek munt willen slaan, hoe verwerpelijk is dat.
Weblog van Philip Hoorne 