[…]
Ik ben een grote fan van Justine Henin. Haar tennisspel is pure kunst. De gekruiste backhand van Justine Henin, daar kan ik uren naar kijken. Ik heb zo’n tweehonderdtal van die backhands op een dvd-schijfje staan, allemaal na elkaar, en als ik mij verveel, dan bekijk ik die. Druilerige zondagnamiddag, honderden boeken in de kast maar niet een dat mij weet te boeien, shit op alle tv-kanalen, geen goesting om eindelijk eens dat ultieme supergedicht te schrijven, want na de top wacht slechts de afgrond… wel, dan gaat Justine’s Gekruiste Backhands in de dvd-speler. Of Justine’s Backhands Langs De Lijn. Of Justine’s Passeerslagen (forehand). Of Justine’s Dropshots. Of Justine’s Lobballen. Of Justine’s Aces. Of Justine’s Unforced Errors, want ook in slechte tijden blijf ik een fan. Maar meestal kies ik voor de gekruiste backhands. Hopla, enkele drukken op de zapper en daar slaat Sjarapova al vertwijfeld haar gelakte klauwen ten hemel. Dementieva grijpt wanhopig naar haar zonneklepje. Lindsay Davenport zet haar poten in haar zij en staart als een autistische zeekoe in het publiek. Amélie Mauresmo doet een ongewilde maar zeer geslaagde Arnold Schwarzenegger-imitatie, Martina Hingis’ pruillip sleept haast over de court, Kim spreidt zich zo wijd dat ik er pijn van krijg aan mijn scrotum. Serena zit plat op haar gat op de baseline met in haar ene hand een Big Mac en in de andere een enorme beker Häagen-Dasz roomijs. En dat is allemaal het werk van dat frêle Waalse meisje met een cupmaat zo klein dat ze nog moet worden uitgevonden: triple A of dubbel nul of iets in die trant.
[…]
uit: Het vlees is haar, Philip Hoorne – Uitgeverij Liverse, Dordrecht, 2007 – € 12,50
Weblog van Philip Hoorne 