Bossanova en taart – 10 jaar Poëzieatelier Brugge

Het Poëzieatelier Brugge en Avansa Brugge nodigen je uit 
naar de jubileumviering van het Poëzieatelier Brugge en de voorstelling van de bloemlezing 
Bossanova en taart – 10 jaar Poëzieatelier Brugge 

op 

zondag 15 oktober 2023 om 11u. in Avansa, 
Sint-Pieterskerklaan 5, Sint-Pieters Brugge.

Woorden worden u gebracht door:
 
* Nico Blontrock, Schepen van Cultuur van de Stad Brugge
* Griet Provoost, Educatief medewerker van Avansa Brugge
* Philip Hoorne, oprichter, begeleider en bezieler van het
    Poëzieatelier Brugge
* En heel veel dichters uit de bloemlezing

Jong Brugs talent Luka D’herde speelt accordeon.
Karin Bral presenteert.

Na het officieel gedeelte bieden wij u een drankje en een hapje aan. 

Tot 10 oktober wordt het boek aangeboden aan 15 euro in plaats van 20 euro. 
Stuur een mailtje via de contactpagina op dit weblog om een exemplaar te bestellen. 

===================

A day at the office

Beroepshalve schreef ik de voorbije weken de artikels:

7 slimme tips om water te besparen

Brood op de rooster

Voor Rie en Didier is OKRA troef

Goed in je vel! 8 West-Vlaamse activiteiten

Het broodartikel en de verkorte versie van het OKRA-stuk verschenen ook in het septembernummer van de papieren editie van Leef magazine.

===================

Bend Me, Shape Me

Ik zag twee films die niet door Tarantino geregisseerd werden, maar het wel hadden kunnen zijn: Seven Psychopaths en Bad Times at the El Royale. Alleen de titels al zijn Tarantiniaans.

In Bad Times at the El Royale is ‘Bend Me, Shape me’ van The American Breed te horen. Ik kende de cover van Gilla uit 1978. ‘Bend me, Shape me’ was uit mijn geheugen weggesijpeld. Origineel en cover lijken sterk op elkaar, zijn beide krachtig en energiek. Bij Gilla is er een discodreun onder gezet, we zijn niet voor niets 1978.

Ik vind op YouTube een video waarin Gilla het nummer playbackt met Boney M. Ik moet altijd lachen met ‘zanger’ Bobby. We weten al lang dat zijn muzikale bijdrage aan Boney M nul komma nul was, dat producer Frank Farian zijn stukken inzong. Zelfs de zwarte stem van ‘She’s crazy like a fool’, de openingszin van ‘Daddy Cool’ is die van Farian. Ik zie dan voor me hoe Farian urenlang op die zes woorden oefende, zich inbeeldend dat hij zo zwart was als Bobby.

Dat hij Bobby zelfs dat ene zinnetje niet liet inzingen, laat vermoeden dat Frank Farian een controlefreak was. Duitse Gründlichkeit, weet je wel. Hij vond dat Bobby zich moest beperken tot gymnastiek en smoelentrekkerij. Ik vind dit op de een of andere manier heel grappig. Die naam ook: Bobby. Alsof het een hond betrof die kunstjes doet. Wat Bobby ook deed eigenlijk.

Maar anderzijds valt zijn rol niet te onderschatten. Bands met drie vrouwen waren er bij de vleet. Denken we in diezelfde periode maar aan Silver Convention, wie kent die nog? Maar drie dames en een man, dat zag je niet vaak. Bobby heeft zonder een noot te zingen elke Deutsche Mark die hij verdiend heeft… euh… verdiend.

===================