Het leven en hoe het te overleven (1)

Marcel verliet het familiefeest om in de auto te luisteren naar de ruststanden in het voetbal. Toen hij anderhalf uur later terugkwam had hij zeven pinten gedronken in café ’t Hoekske. Maar gelogen had hij niet, hij had effectief in de auto geluisterd naar de ruststanden in het voetbal.

Dat het maar gauw weer winter is!

Marcel was de enige die na het checken van de ruststanden ook de eindstanden kende.

Ik ben een misantropische dierenvriend, zei hij, en hij gaf de hond van de buren een niet zo harde schop voor zijn kop.

Gelukkig stierf Marcel voor de opkomst van de smartphone. Levercirrose, of zoals mijn grootmoeder altijd zei: leversirope.

Zij die oproepen tot meer stilte worden niet gehoord.

Al jarenlang speel ik met het idee om een lijst te maken met 100 liedjes die ik mag meenemen als ik naar een onbewoond eiland wordt verbannen.

Dag man met de geamputeerde benen, zei God, ik heb twee cadeautjes voor je meegebracht, maar je mag er maar eentje kiezen. Nu beslissen: de Playstation of de urinefles?

Jelle De Beule is de grappigste mens van Vlaanderen. Laat ons bidden dat hij vaak sidekick zal zijn tijdens het nieuwe seizoen van De Ideale Wereld dat volgende week dinsdag start.

Nonkel Gustaaf is de tweede grappigste mens van Vlaanderen. Bidden heeft geen zin.

Zullen tot de 100 behoren: Election Day van ArcadiaWhip It van Devo en Look Out (You’re Falling in Love Again) van Luna Twist.

In de rubriek ‘Weer een woordje bijgeleerd’: hannekemaaier.

Ik lees… (5)

***** Brigitte Raskin – Het koekoeksjong

***** Dimitri Verhulst – Monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten

***** Dimitri Verhulst – Het leven gezien van beneden

Het koekoeksjong was in de tijd dat de dieren nog spraken een geweldige bestseller. Een exemplaar ervan op de kop getikt bij de boekenuitverkoop in de plaatselijke bib. Zo gaat dat met geweldige bestsellers.

Het voelt een beetje ongemakkelijk te moeten toegeven dat ik nu pas boeken lees van Dimitri Verhulst die al enkele jaren uit zijn. De waan van de dag is nooit aan mij besteed geweest, ik pik de waan wel op als iedereen uit het zicht is verdwenen. Door een tijdlang niets van hem te hebben gelezen, was ik vergeten hoe goed Dimitri Verhulst wel is. Meer ongelezen Verhulst ligt al op mijn leesplankje klaar. Voor zij die hem nog maar volgen sinds ‘de helaasheid’ heb ik een tip: Dinsdagland: Schetsen van België. 

Ik lees… (4)

***** Marnix Peeters – De Trapchauffeur

**** Marnix Peeters – Zei mijn vrouw

***** Marnix Peeters – Niemand hield van Billie Vuist

In amper enkele weken tijd heb ik zo ongeveer het hele oeuvre van Marnix Peeters verorberd. Wat voor een copieuze genoegdoening is me dat geweest. Ik herhaal wat ik in mijn vorige post al kond deed: deze man kan ongelooflijk goed schrijven. En dat is het enige wat mij, lezer, interesseert. Een snelle blik werpend op enkele online recensies van zijn boeken, verbaast het me dat een aantal critici inhoudelijke argumenten hanteren om een eerder negatief oordeel te vellen, zoals bijvoorbeeld het argument dat Peeters een wereld beschrijft waar ‘vetzakkerij’ welig tiert. (Ik las ergens het woordje ‘scabreus’ – een prachtig woord overigens – en dat deed mij denken aan de recensie die Yves Joris ooit schreef over mijn bundel Het is fijn om van pluche te zijn. Hij noemt mijn gedicht ‘Clericum’ scabreus. Een compliment dat kon tellen.) Marnix Peeters? Ik ben fan!