Staat hoog genoteerd in mijn nog op te stellen lijstje met de honderd beste popnummers die ooit zijn gemaakt.
Wat vermoedelijk schering en inslag wordt in deze jonge rubriek ‘Kennen jullie deze nog?’: theatrale videoclips met een clip in een clip, een streepje amateurtoneel, duistere, mysterieus bedoelde beeldvoering die de tekst van het lied in meer of mindere mate moet ondersteunen, sprookjesachtige decors, tegenlicht, kaarsen, scherven, rozen, steekpartijen, indringende blikken, glitterjurken, gordijnjurken, pofbroeken, meterslange zijden sjaals, tonnen brillantine, nog meer tonnen mascara, tuxedo’s, ventilatoren, gobo’s, harpen en violen…
Whatever, het gaat om de muziek.
Het Poëzieatelier is een plek waar (amateur-)dichters hun gedichten voorleggen aan de begeleider en aan elkaar. Onderling wordt feedback uitgewisseld waardoor de deelnemers geleidelijk aan betere gedichten schrijven. Dit werpt ook effectief vruchten af. Enkele deelnemers aan het Poëzieatelier zagen hun gedichten afgedrukt in een poëzietijdschrift, een poëziebloemlezing of beklommen het podium tijdens een literair festival. Dichters die geen ambitie hebben om te publiceren zijn evenzeer welkom.
Wie de geschreven taal machtig is, heeft een talent waar anderen jaloers op zijn, maar die zullen dat zelden toegeven. Integendeel. Wijs in een powerpoint-presentatie een dubbele spatie aan of – nog zoiets ergerlijks – een streepjesopsomming waarvan elk onderdeel begint met een hoofdletter en daar staat dan één tussen die begint met een kleine letter, of het in- of uitspringen is niet consequent, en de kans is niet onbestaande dat je als een haarkliever wordt aanzien, want het gaat immers om de inhoud, niet om de vorm, mijnheer de wijsneus die denkt dat hij slim is omdat hij toevallig een beetje Nederlands heeft gestudeerd en in zijn vrije tijd een beetje het schrijvertje uithangt.
Tijdens de coronacrisis die al bijna een half jaar duurt, hebben een aantal bevriende schrijvers en dichters een eerste of een nieuw literair werk uitgebracht. Bevriend is niet het juiste woord op de juiste plaats, maar omdat bekennist of becollegaad niet bestaan, moet ik mij van het te pas en te onpas gehanteerde woord ‘bevriend’ bedienen. Ik heb geen dichtersvrienden, simpelweg omdat mijn vriendenlat zo hoog ligt dat je al een serieuze Fosburyflop onder de leden moet hebben om eroverheen te wippen. Een vriend is iemand die mij een long zou schenken, zelfs als de mijne nog alle twee in goede staat verkeren. Een reservelong kan altijd van pas komen, maar vind maar eens iemand, een vriend, een echte, die ze wil leveren. Of ik zelf iemand een long cadeau zou doen? Ben je gek? Gaan we zo beginnen, met dat verwerpelijke ‘voor wat hoort wat’, ‘if you scratch my back, I’ll scratch yours’ uit de kast te halen? Waar zijn de onbaatzuchtigen der aarde gebleven? Bestaan die überhaupt nog? Die bevriende – laten we het woord maar verder aanhouden, het bekt zo lekker en verschaft een mens een zeker aanzien, vandaar dat de meeste mensen beweren veel vrienden te hebben, hoed u voor dat slag volk – schrijvers nodigden mij uit voor de presentatie van hun boek of bundel om die uitnodiging achteraf in te trekken, want corona nietwaar en spijtig heel spijtig en later zal het wel eens want uitstel is geen afstel het is wachten op betere tijden maar dat het boek wel al kan aangeschaft worden en zo voort en zo verder.
Wie deze weblog volgt, weet dat ik een fervente strijder ben voor het behoud en het in ere herstellen van de stilte. Strijder is niet het juiste woord. Strijden maakt lawaai en wie stilte nastreeft wil dat nu net vermijden. Laat me het anders stellen, ik ben dol op stilte, of anders uitgedrukt, ik heb een gloeiende hekel aan lawaai en geluidsoverlast.
